Θεσσαλονίκη

Ναι, οκ, Χρόνια Πολλά Θεσσαλονίκη αλλά;

Μόνο η τέχνη μπορεί να σώσει την πόλη

Σήμερα γιορτάζει η Θεσσαλονίκη. Το θέμα είναι αν έχει διάθεση κάποιος να γιορτάσει. Ο λόγος είναι ξεκάθαρος: Η αγάπη είναι θέμα αμφίδρομο. Πρέπει να σε αγαπάει κάποιος για να δείξεις και εσύ ότι τον αγαπάς. Η κατάσταση στην πόλη τα τελευταία χρόνια είναι γραμμένη πολύ ξεκάθαρα εδώ σε ένα κείμενο του Θωμά Τζίρου έναν άνθρωπο που έχω την πολυτέλεια να λέω ότι με εκτιμά και εκτιμώ. Άρα δε χρειάζεται να το αναλύσω κι εγώ εδώ. Ποιος είναι, επομένως, ο λόγος για τον οποίο γράφεται αυτό το κείμενο;

Η έλλειψη ενσυναίσθησης είναι ολοφάνερη και πρέπει να είσαι πολύ χοντρόπετσος για να μην το καταλαβαίνεις. Ο κόσμος ξεσπά σε οποιονδήποτε θεωρεί ότι του φταίει. Και όχι, δε συμφωνώ ότι φταίει, μόνο, η πανδημία. Όλη αυτή η συμπεριφορά ήταν εκεί, υπέβοσκε υπομονετικά για την κατάλληλη στιγμή που θα εμφανιστεί. Η πόλη κρύβεται όλο και περισσότερο στην κατάθλιψη της, ως άλλη γερασμένη και ξεχασμένη ντίβα της όπερας όπως εκείνη που συναντά ο Πυρπασόπουλος στο Safe Sex. Προσπαθεί να προβάλει συνεχώς ένα παρελθόν ένδοξο, γραμμένο όμως από νικητές που δεν έχουν ιδιαίτερη όρεξη να εμφανίσουν όσα, πρόχειρα μάλιστα, έχουν κρύψει κάτω από το χαλί.

“Αν δε σου αρέσει φίλε να φύγεις” είναι το πιο πειστικό επιχείρημα που ακούς σε αυτήν την περίπτωση και είμαι σίγουρος ότι όλο και κάποιος που δεν μπαίνει στο κόπο να διαβάσει όλο το κείμενο που έχει μπροστά του θα έχει ήδη γράψει σε σχόλιο. Ο Τομ Ρόπμινς έγραψε στην “Θιβετιανή Ροδακινόπιτα” ότι γκινιάζει για την πόλη του συνεχώς γιατί την αγαπάει. Κι εγώ κάνω το ίδιο με όλους τους άλλους γκρινιάρηδες της Θεσσαλονίκης. Την αγαπάμε. Αλλά όπως έγραψα πιο πάνω δε βλέπουμε να μας αγαπάει αυτή. Κουμάντο κάνουν όσοι θεωρούν ότι “κάνουν δουλειά” με αποτέλεσμα να μην έχεις πεζοδρόμιο να περπατήσεις, ποδηλατόδρομο να περάσεις πράσινο να καθίσεις. Αυτοί θεωρούν ότι αγαπάνε την πόλη παραπάνω από εμάς, γιατί “φέρνουν επενδύσεις και λεφτά”.

Έχω βαρεθεί να ακούω αυτό το επιχείρημα όσο ζω. “Αυτό φέρνει λεφτά”. Σε ένα ακραίο παράδειγμα, και η όλη φάση το Breaking Bad έφερε λεφτά αυτό τι σημαίνει; Τι προτείνω επομένως; Ό,τι πρέπει επιτέλους η πόλη αυτή να στρέψει το βλέμμα της στους νέους της ανθρώπους. ΠΡΕΠΕΙ. Οι νέοι άνθρωποι είναι όμορφοι, είναι χαμογελαστοί και αισιόδοξοι έχουν ιδέες, ωραίες ιδέες, ανεφάρμοστα ουτοπικά όνειρα για να αλλάξει ο κόσμος όλος. Θέλουν να δημιουργήσουν, να δώσουν χρώμα. Ρε σεις τόσα χρόνια η Θεσσαλονίκη κάνει ότι της πουν τύποι βγαλμένοι από την “Παράξενη Πόλη” από τις “Τρύπες”. Ας γυρίσουμε λίγο την προσοχή μας αλλού.
Που;
Στην Τέχνη παιδιά.

Η πόλη που έχει βγάλει τον Ντίνο Χριστιανόπουλο, τον Νίκο Παπάζογλου, τις Τρύπες τα Ξύλινα Σπαθιά και άλλους πολλούς δεν μπορεί να έχει πλέον στερέψει από ταλέντο. Δε γίνεται. Υπάρχουν άνθρωποι που δημιουργούν όμορφα πράγματα κάθε μέρα. Που μπορούν να δώσουν στην πόλη αυτό το χρώμα και την αισιοδοξία που χρειάζεται όντως για να πάει στο μέλλον. Το μέλλον είναι οι σημερινοί 20άρηδες με τα T-Shirt και το σπρέι στο χέρι, όχι οι σημερινοί 60άρηδες με γραβάτες. Το μέλλον είναι αυτοί που πραγματικά θέλουν να καλλιεργήσουν στους συνανθρώπους τους την αίσθηση της ευθύνης απέναντι στο διπλανό τους.

Σταματήστε λοιπόν να θεωρείτε ότι πχ ο φωτογράφος “απλά πατάει ένα κουμπί” και ότι ο ζωγράφος απλά κάνει χόμπι και δε χρειάζεται λεφτά. Ναι παιδιά και αυτοί οι άνθρωποι χρειάζονται ένα τρόπο να ζουν. Φίλε μου, εσύ που δουλεύεις όλη μέρα για να ζήσεις την οικογένεια σου, επειδή βλέπεις μια τελειωμένη δουλειά σε ένα πίνακα, μια φωτογραφία ή ένα σκίτσο, δε σημαίνει ότι πήρε τρια λεπτά για να γίνει. Δε σημαίνει ότι αυτός που το έκανε δεν ξόδεψε ατέλειωτες ώρες σε ένα στούντιο, μόνος, μακριά από την οικογένεια του (“τίποτε μεγαλειώδες δεν μπορεί να δημιουργηθεί αν δεν είναι σε συνθήκες απόλυτης μοναξιάς” έλεγε ο Πικάσο).
Δεν κάνει χόμπι. Κι αυτό δουλειά είναι. Πρέπει να υποστηριχθεί.

Υποστήριξη παιδιά όμως, δεν είναι ένα λογοτυπάκι στο profile pic του Facebook. Είναι έμπρακτα να υποστηρίξετε αυτούς που βλέπετε γύρω σας ότι κάνουν ωραία πράγματα. Να υποστηρίξετε το Thessaloniki TAF Festival, να πάτε στις παραστάσεις του Κωνσταντίνου Παυλίδη να αγοράσετε τα πανέμορφα μπλουζάκια της Έφης Θεοδωροπούλου να φτιάξετε και να αγοράσετε κόμικ από τον Σταύρο Κιουτσιούκη να πάτε στις εκθέσεις και στις παραστάσεις νέων ανθρώπων. Όχι όμως μόνο αυτό. Υποστηρίξτε έμπρακτα και κινήσεις όπως αυτή του Θωμά που αφιερώνει τόσο χρόνο για το Χρήστο για να τρέξουν μαζί με το καρότσι “για να βγει έξω” όπως λέει ο ίδιος. Και αυτό είναι κίνηση για να μάθουμε να είμαστε άνθρωποι. Γι αυτό διάλεξα και αυτή τη φωτογραφία για το κείμενο. Γιατί και αυτό τέχνη είναι.

Γενικά, υποστηρίξτε ανθρώπους που η αισθητική τους, αν διαδοθεί, θα δώσει στην πόλη αισθητική.

Μη μπερδεύεστε. Και μην παρεξηγείτε τις λέξεις. Όταν λέω να δουλέψουμε στην αισθητική μας το λέω σαν Σταύρος Αθανασάκης και όχι σαν Πέτρος Κωστόπουλος. Άλλο να σας…”ξεβλαχέψει” κανείς μαθαίνοντας σας ό,τι τέλος πάντων σας έμαθε και άλλο να μάθετε να χαμογελάτε. Έχει διαφορά.