Πως θα γίνω καλύτερος φωτογράφος;

Για να γίνεις καλύτερος φωτογράφος πρέπει να γίνεις καλύτερος άνθρωπος.

Να καλλιεργηθείς σαν άνθρωπος και να αποκτήσεις ενσυναίσθηση. Να ρουφάς τα συναισθήματα των άλλων σε τέτοιο βαθμό που να γίνεται κάποιες φορές ασήκωτο.
Και να έχεις περιέργεια για τους ανθρώπους. Να προσπαθείς να τους αποκρυπτογραφήσεις. Αυτό γίνεται χωρίς την κάμερα, στην καθημερινότητα σου. Σε κάθε στιγμή της ζωής σου σε κάθε σχέση και συνομιλία σου, σε κάθε βόλτα σου. Μάθε να διαβάζεις τα συναισθήματα των άλλων, να τα παρατηρείς και να τα αγαπάς. Αν δεν παρατηρείς, δεν αναγνωρίζεις τα συναισθήματα και, τότε, αυτά περνούν μπροστά από το φακό σου και χάνονται γιατί δεν τα κατέγραψες ποτέ. Η φωτογραφία άλλωστε, δεν είναι τίποτα άλλο από καταγραφή συναισθημάτων:

Η χαρά του μικρού κοριτσιού γιατί κρατάει ένα παγωτό, η συγκίνηση μιας γιαγιάς στο γάμο της εγγονής της, το νεαρό ζευγάρι που περπατά χέρι χέρι και που, εκείνη τη στιγμή, δεν υπάρχει κάτι άλλο για αυτούς παρά μόνο οι δυο τους και τα άστρα από πάνω τους, η αποφασιστικότητα που ένας νέος σηκώνει τη γροθιά του στον αέρα για να διεκδικήσει το δίκιο του, η απογοήτευση ενός ανθρώπου που για κάποιο λόγο δεν πέτυχε αυτό που ήθελε, ο πνιχτός πόνος του ερωτευμένου που δεν μπορεί να ομολογήσει τον έρωτα του, το χαμόγελο ενός ανθρώπου που ενώ είναι κουρασμένος γιατί γυρίζει από τη δουλειά του ξέρει ότι πάει σπίτι του να δει το παιδί του, το ζευγάρι που χορεύει με το τραγούδι του μουσικού του δρόμου…Όλα αυτά τα μικρά που κάνουν τη ζωή μας τόσο όμορφη. Είναι η ζωή των άλλων αλλά και η δική σας. Έχουν καταγραφεί σε βιβλία και ταινίες, γι αυτό οι άνθρωποι βλέπουν ταινίες για να μπορούν έστω δυο ώρες να νιώσουν πράγματα που λόγω της καθημερινότητας τους έχουν αμελήσει. Ξαναλέω, αυτό γίνεται χωρίς την κάμερα. Από τη στιγμή που σηκώνετε την κάμερα τότε κάτι παρεμβάλλεται ανάμεσα σε εσάς και τον άνθρωπο που φωτογραφίζετε, η ένωση σας λίγο διακόπτεται και πρέπει να την επαναφέρετε εσείς γρήγορα.

Μάθετε να αγαπάτε τους ανθρώπους (καλά, όχι τους φασίστες, αυτούς όχι) με τις αδυναμίες τους. Οι αδυναμίες του καθένα είναι ουλές στην ψυχή του. Ουλές που δημιουργήθηκαν από το πως διαμορφώθηκε η ζωή του, και που ενώ οι ίδιοι οι άνθρωποι δεν το καταλαβαίνουν τους κάνουν μοναδικούς και όμορφους. Μαζί, αγκαλιάστε και τις δικές σας αδυναμίες, δείξτε τις και θα καταλάβετε ότι και εσείς είστε μοναδικοί και όμορφοι, όλοι οι άνθρωποι είναι όμορφοι. Αλλά πρέπει να μάθετε να το βλέπετε.

Ενσυναίσθηση λοιπόν. Να μπαίνεις στο ρόλο του άλλου, να τον καταλαβαίνεις. Και να θυμάστε και τις δικές σας στιγμές γιατί έχεις βρεθεί και εσύ εκεί και ξέρεις: Τη θλίψη που για κάποιο λόγο πέρασες, την οργασμική εκείνη στιγμή που η ομάδα σου βάζει γκολ στις καθυστερήσεις και κερδίζει ή τότε που χοροπηδούσατε στη συναυλία αγκαλιά με κάποιους άγνωστους αλλά δε σας νοιάζει γιατί αγαπάτε και οι δυο το τραγούδι που παίζει. Τη διονυσιακή δύνη στην οποία μπαίνει το μυαλό σου όταν φιλάς τον άνθρωπο που αγαπάς για πρώτη φορά, την αγκαλιά που είχες ανάγκη και στην έδωσε ένας φίλος χωρίς να του το ζητήσεις, έτσι επειδή σε ξέρει και το κατάλαβε, τους ανθρώπους που σας αγαπούν και όλα όσα σας δίνουν χωρίς αντάλλαγμα. Να αγαπάτε χωρίς όρια και χωρίς όρους, να είστε εκεί γιατί κάποιος σας χρειάζεται, να αγαπάτε το ηλιοβασίλεμα και τον ήχο της θάλασσας, τη βροχή και τις βόλτες με τον/την σύντροφο σας. Εκείνες ειδικά στις οποίες δε μιλάτε μεταξύ σας, δε χρειάζεται, τα λέτε όλα με ένα χαμόγελο.

Έτσι θα καταγράψετε συναισθήματα, και η αφήγηση στις φωτογραφίες σας θα αποκτήσει εκείνες τις πολυπόθητες χίλιες λέξεις που χρειάζεται μια φωτογραφία για να πει την ιστορία της. Και να ξέρετε ότι πάντα, αυτά τα συναισθήματα που καταγράφετε αμέσως παίρνουν και κάτι από σας, ένα κομμάτι σας. Από το κλικ και μετά δεν έχει γυρισμό, έχετε ενωθεί με τον άλλον σε κάποιο βαθμό, τα συναισθήματα σας μπερδεύονται. Αυτό θέλει λίγο προσοχή: Αν το παρακάνετε, κάποια στιγμή θα ξεχάσετε ποιος/α είστε. Θα μπερδευτείτε και εσείς.
Μη ξεχάσετε ποτέ ποιος/α είστε.
Ποτέ.

ΥΓ Καμιά φορά όταν φωτογραφίζω φίλους μου λένε “Ρε εσύ δεν είσαι σε καμία φωτογραφία”. Και τους απαντώ “Το αντίθετο. Είμαι σε όλες”.
ΥΓ 2 Στη φωτογραφία που συνοδεύει το κείμενο, ο -πιο μικρός μου- γιος, ο Παύλος, όταν ήταν 4 χρονών, μια καθαρά Δευτέρα. Από τις αγαπημένες μου φωτογραφίες.
ΥΓ3 Βοηθούν και τα μαθήματα φωτογραφίας για να γίνεις καλύτερος φωτογράφος. Ρίξε μια ματιά εδώ.